Ελληνική Ζάχαρη

ΦΑΚΕΛΟΣ | 14.11.2011-08:30

Με το χρονικό μιας ξεπεσμένης αρχόντισσας μοιάζει η ιστορία της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης. Από τις εποχές του μεγαλείου και τις ανάπτυξης της τευτλοκαλλιέργειας, με τη δημιουργία λιμενικών και σιδηροδρομικών διαμετακομιστικών σταθμών, φτάσαμε σήμερα να προσπαθεί να «παντρέψει» τα «παιδιά» της, τα τρία εργοστάσια που έχουν μείνει, με πλούσιους αριστοκράτες του Βορρά. 
Και τι αφήνει για όσους την πίστεψαν στην ελληνική αγορά; Ακόμα και τα λίγα κονδύλια που είχαν περισσέψει από την αναδιάρθρωση της Κοινής Οργάνωσης Ζάχαρης, φαίνεται να μένουν αδρανή ενόψει της πώλησης. Τα προγράμματα για την ολοκληρωμένη διαχείριση των τεύτλων και για τα Σχέδια Βελτίωσης των πρώην τευτλοπαραγωγών έχουν μείνει στα χαρτιά περιμένοντας για το αν η ΑΤΕbank θα πουλήσει ή όχι τα εργοστάσια και εάν ο αγοραστής θα επενδύσει στην ελληνική τευτλοκαλλιέργεια ή θα φέρνει τα τεύτλα από άλλες χώρες.
Όμως η νέα καλλιεργητική χρονιά ξεκινά από τον Μάρτιο του 2012 και η «χθεσινή» κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ότι από το 2012 θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα της ολοκληρωμένης διαχείρισης. Για το θέμα των Σχεδίων Βελτίωσης, περιμένουμε ακόμα την ξεκάθαρη απάντηση από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, το οποίο πιθανότατα περιμένει το «οκ» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αφού φαίνεται ότι δεν προβλεπόταν κάτι τέτοιο από την Κοινή Οργάνωση Αγοράς. Σε όλα αυτά προστίθεται και η ειρωνεία της τύχης: Μετά από 5 χρόνια εφαρμογής της πολιτικής απόσυρσης των δύο ζαχαρουργείων, η Κομισιόν προτείνει την απελευθέρωση των ποσοστώσεων ζάχαρης, αφού και η ίδια παραδέχτηκε ότι η πολιτική της οδήγησε σε μεγάλες διακυμάνσεις της διεθνούς τιμής του προϊόντος. 


Σαν επίλογο της καταστροφικής πολιτικής, όπως αποδείχτηκε τελικά, τόσο από Ευρωπαίους όσο και από Έλληνες η Agrenda δημοσιεύει το τροποποιημένο Σχέδιο Αναδιάρθρωσης που έστειλε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης στην Κομισιόν, ζητώντας παράταση μέχρι τις 31 Μαρτίου του 2012. Το έγγραφο (σελ. 28-29) φέρει την υπογραφή του υφυπουργού – μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές – Αγροτικής Ανάπτυξης, Γιάννη Δριβελέγκα. Αναφέρεται στις άκαρπες προσπάθειες μετατροπής των δύο ζαχαρουργείων σε εργοστάσια βιοαιθανόλης, στις επενδύσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, που ουσιαστικά είναι μικροπροσαρμογές του υλικοτεχνικού εξοπλισμού και, τέλος, στη διαδικασία αποξήλωσης σε Λάρισα και Ξάνθη. 
Μία βόλτα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στην πύλη 11 και βλέπεις τα σιλό αποθήκευσης της ζάχαρης, που μαρτυρούν ότι εδώ υπήρχε μεγάλη εμπορική δραστηριότητα, με τις εγκαταλελειμμένες γραμμές του τρένου που διασχίζουν την 26ης Οκτωβρίου και καταλήγουν στο λιμάνι και τις ιστορικές βιομηχανίες (Φιξ κ.λπ.) κατά μήκος της λεωφόρου που έχουν γίνει είτε ερείπια είτε νυχτερινά κέντρα. Το χρονικό μιας αποξήλωσης Απ’ τη μεθυστική βιοαιθανόλη στη μουσειακή υψικάμινο 


1. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΗΣ (ΑΕ) αιτήθηκε τον Δεκέμβριο του 2006 την αποποίηση του 50,01% της Εθνικής ποσόστωσης στην παραγωγή ζάχαρης με έναρξη εφαρμογής από την περίοδο εμπορίας 2007/2008. Η ποσότητα αυτή αντιστοιχεί στο σύνολο της ποσόστωσης των εργοστασίων Λάρισας και Ξάνθης. Το ποσό ενίσχυσης αναδιάρθρωσης ήταν 547,5 ευρώ ανά τόνο ζάχαρης, καθότι επιλέχθηκε η λύση του άρθρου 3, παράγραφος 1β &4, που προβλέπει μερική διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής. Η ως άνω αίτηση εγκρίθηκε (Σχετικό έγγραφο του Υ.Π.Α.Α.Τ.: αριθ. πρωτ. 36766/06.03.2007, θέμα: «Διαθεσιμότητα οικονομικών πόρων για την ενίσχυση αναδιάρθρωσης».). 
2. Σταμάτησε οριστικά η παραγωγή ζάχαρης στα ζαχαρουργεία Λάρισας (95.500 τόνοι) και Ξάνθης (63.000 τόνοι) κατά το αθροιστικό ποσοστό αποποίησης του 50,01%. 
3. Έγιναν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες για την μετατροπή των δύο μονάδων σε μονάδες παραγωγής βιοαιθανόλης και ζωοτροφών, όπως Μελέτες Βιωσιμότητας, Τεχνοοικονομικές, Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων κ.λπ. Η αναζήτηση Στρατηγικού Επενδυτή δεν ευδοκίμησε και η επένδυση δεν υλοποιήθηκε. Με την σύμφωνο γνώμη του ΥΠ.Α.Α.Τ (έγγραφα 49477/27.7.2009 & 49485/12.8.2009) το σχέδιο αναδιάρθρωσης αποδεσμεύτηκε από την επένδυση στην βιοαιθανόλη. Η επένδυση στην βιοαιθανόλη αναβλήθηκε για όταν οι συνθήκες (οικονομικές-επιχειρηματικές) το επιτρέψουν και ο εξοπλισμός που προβλεπόταν να χρησιμοποιηθεί στην επένδυση αυτή παρέμεινε σε αδράνεια. Η κύρια δραστηριότητα στις δύο μονάδες το διάστημα αυτό ήταν η αποθήκευση και συσκευασία ζάχαρης που προερχόταν από τα υπόλοιπα εργοστάσια του ομίλου, Ελληνικά και Σέρβικα, καθώς και από εισαγωγές από τρίτους. Οι δύο μονάδες λειτουργούν με τις αντίστοιχες εγκρίσεις περιβαλλοντικών όρων από τις περιφέρειές τους. 
4. Ολοκληρώθηκε η αποξήλωση (διάλυση εγκαταστάσεων παραγωγής) των ζαχαρουργείων Λάρισας και Ξάνθης κατά το τμήμα εκείνο που δεν προβλεπόταν να χρησιμοποιηθεί, άμεσα ή υποστηρικτικά, στη γραμμή παραγωγής βιοαιθανόλης και ζωοτροφών. Ο εξοπλισμός αυτός απομακρύνθηκε από τον χώρο παραγωγής και έγινε η περιβαλλοντική αποκατάσταση των χώρων, η οποία πιστοποιήθηκε από τις αρμόδιες Υπηρεσίες των αντίστοιχων περιφερειών, από την ομάδα εργασίας του ΥΠΑΑΤ και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. 
Τροποποίηση επιχειρηματικού προγράμματος Στην συνέχεια του από 14/7/2011 εγγράφου της Γενικής Διεύθυνσης Γεωργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που μας κοινοποιήθηκε μέσω του ΥΠΑΑΤ που επιβάλλει την διάλυση των γραμμών παραγωγής χυμού και γενικά του εξοπλισμού που δεν χρησιμοποιείται μέχρι το τέλος της περιόδου ισχύος του σχεδίου αναδιάρθρωσης, θέτουμε υπόψη σας τα εξής: Με την υπ. Αρ. Ε.Π. 93/31.7.2009 αίτηση μας περί τροποποίησης του σχεδίου αναδιάρθρωσης, είχαμε ζητήσει την αποσύνδεση του σχεδίου από την επένδυση της βιοαιθανόλης, εξηγώντας αναλυτικά τους θεσμικούς και οικονομικούς λόγους που δεν επέτρεψαν την άμεση υλοποίηση της. 
Στη συνέχεια και μετά τον έλεγχο που διενήργησαν οι Κοινοτικοί ελεγκτές στην χώρα μας τον Μάιο του 2010 και τις παρατηρήσεις τους για την πορεία του προγράμματος αναδιάρθρωσης, σας ενημερώσαμε ότι η επένδυση της βιοαιθανόλης θα μπορούσε να επιτευχθεί σε διάστημα τριών έως τεσσάρων ετών, υπό την προϋπόθεση βεβαίως της παραμονής των μηχανημάτων στα εργοστάσια της Λάρισας και της Ξάνθης, γεγονός όμως που αποκλείστηκε κατηγορηματικά από τις υπηρεσίες της Επιτροπής. 
Κατόπιν αυτών αποφασίσθηκε να παραμείνει ως κύρια δραστηριότητα στις δύο μονάδες, η αποθήκευση, συσκευασία και τυποποίηση ζάχαρης που προέρχεται είτε από τις άλλες μονάδες της ΕΒΖ είτε από εισαγωγές καθώς και η αποθήκευση προϊόντων (ζωοτροφών, μελάσας κ.λ.π.). 
Γενικά αναφέρουμε ότι οι εγκαταστάσεις παραγωγής ζάχαρης, ξεκινούν από τα σιλό αποθήκευσης των τεύτλων και το πλυντήριο των τεύτλων και καταλήγουν στην έξοδο των ξηραντηρίων ζάχαρης. Κατά τη διάρκεια της αρχικής μερικής διάλυσης (αποσυναρμολόγησης) όλα τα μηχανήματα της Βιομηχανίας από την έξοδο του σταθμού συμπύκνωσης μέχρι και των ξηραντηρίων ζάχαρης αποξηλώθηκαν και απομακρύνθηκαν από τον χώρο των εργοστασίων. 
Χρήση για αποθήκευση εμπορευμάτων Τα δύο εργοστάσια στα οποία σταμάτησε η παραγωγή ζάχαρης εντός της έκτασης τους έχουν τις εναπομένουσες εγκαταστάσεις παραγωγής ζάχαρης, αλλά επιπλέον έχουν και πολλές άλλες εγκαταστάσεις (κτίρια και μηχανήματα), που χρησιμοποιούνταν για άλλους σκοπούς και είναι εκτός του πεδίου εφαρμογής του σχεδίου αναδιάρθρωσης. Επίσης, το οικόπεδο και τα κτίρια που είναι μέσα στις οικοπεδικές εκτάσεις των δύο αυτών εργοστασίων χρησιμοποιούνται για την αποθήκευση προμηθειών και εξαρτημάτων για τις ανάγκες της εταιρείας και δραστηριότητες πέραν της παραγωγής ζάχαρης, όπως γινόταν και πριν από την αναδιάρθρωση. 
Όσον αφορά τα κτίρια που στέγαζαν τις εγκαταστάσεις παραγωγής ζάχαρης, δηλαδή πλυντήριο τεύτλων και το κυρίως ζαχαρουργείο καθώς και τον υποστηρικτικό εξοπλισμό (θερμοηλεκτρικός σταθμός, ξηραντήρια πολτού και πέλλετς) είναι σπατάλη χρημάτων να καταστραφούν, όταν μπορούν με μικρές μετατροπές να χρησιμοποιηθούν για άλλους σκοπούς, το απλούστερο αποθηκευτικούς, ιδίως σε μία μονάδα που πολλές άλλες δραστηριότητες είναι σε ισχύ. Η φιλοσοφία των κανονισμών αρ. 968/2006 & 320/2006 ήταν η διάλυση των εγκαταστάσεων παραγωγής μόνο στην περίπτωση της πλήρους διάλυσης με ένα αντίστοιχο ποσό της ενίσχυσης αναδιάρθρωσης 730 ευρώ/τόνος. 
Η ιδέα βέβαια ήταν ότι στην περίπτωση αυτή η εταιρεία κλείνει, δεν υπάρχει καμία δραστηριότητα, δεν παραμένει προσωπικό, το εργοστάσιο κλείνει πλήρως και αυτό κυρίως για περιβαλλοντικούς σκοπούς διότι δεν είναι σωστό να αφήσει κενά κτίρια που τελικά, σε εύθετο χρόνο θα καταστραφούν και θα γίνουν ερείπια. Στην περίπτωση της ΕΒΖ όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν, διότι: 
● Η ΕΒΖ αποζημιώθηκε για μερική διάλυση. 
● Η ΕΒΖ διαθέτει άλλα τρία εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης στην Ελλάδα και άλλα δύο στη Σερβία, πράγμα που σημαίνει ότι η εταιρεία εξακολουθεί να υφίσταται και να είναι υπεύθυνη για τις δύο αυτές μονάδες. 
● Τα κτίρια αυτά βρίσκονται σε έκταση που υποστηρίζουν και άλλες δραστηριότητες, υπάρχει προσωπικό για τη συντήρηση και υποστήριξη και η περιοχή ασφαλίζεται. 
● Τα κτίρια αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αποθήκευση εμπορευμάτων για τις ανάγκες της εταιρείας.


Έτσι προτείνονται τα κάτωθι:
 Η αποξήλωση όλου του Ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού, που προβλεπόταν να χρησιμοποιηθεί στην επένδυση της βιοαιθανόλης και παρέμεινε όμως σε αδράνεια. Επενδύσεις σε τυποποίηση και συσκευασία Σε κάθε ζαχαρουργείο υπάρχει και τουλάχιστον μία ασβεστοκάμινος που είναι το κτίριο σήμα κατατεθέν εκάστου ζαχαρουργείου, διότι συνήθως είναι από τα υψηλότερα κτίρια της μονάδας, είναι το πρώτο τμήμα που τίθεται σε λειτουργία σε κάθε παραγωγική περίοδο και συνδυάζεται η έναρξη της καμπάνιας με αγιασμό και το άναμμα της ασβεστοκαμίνου. Έτσι για ιστορικούς και πολιτιστικούς λόγους η Ε.Β.Ζ. αιτείται την διατήρηση των δύο ασβεστοκαμίνων των δύο μονάδων, ως «μουσειακά κτίρια με παράδοση» παρόλο που δεν είναι απαραίτητα στην σημερινή δραστηριότητα. Προγραμματιζόμενες επενδύσεις 
Η αποποίηση του 50,01% της ποσόστωσης από την Ε.Β.Ζ. και ως εκ τούτου η μείωση της παραγόμενης στην Ελλάδα ζάχαρης κατά 50% επιβάλλει την εισαγωγή ζάχαρης προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες της εγχώριας αγοράς. Η Ε.Β.Ζ. δραστηριοποιείται πλέον με πιο έντονους ρυθμούς στην συσκευασία και τυποποίηση της ζάχαρης. Έτσι στις δύο μονάδες γίνονται επενδύσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Ειδικότερα αναφέρουμε την πρόσφατη επένδυση στην μονάδα της Λάρισας που αφορά την εγκατάσταση γραμμής συσκευασίας 1 κιλού (πακετοποίηση, δεματοποίηση, παλετοποίηση, περιτύλιξη) με ταυτόχρονο εκσυγχρονισμό και των υπόλοιπων εγκαταστάσεων.
Ήδη η γραμμή είναι στο στάδιο των δοκιμών. Ήδη έχουν επενδυθεί περίπου 400.000 ευρώ και η συνολική δαπάνη για την επένδυση αυτή αναμένεται να είναι της τάξης των 600.000 ευρώ. Γενικότερα η Ε.Β.Ζ. προγραμματίζει επενδύσεις ανανέωσης και εκσυγχρονισμού του εξοπλισμού που λειτουργεί στις δύο μονάδες. Κοινωνικό πρόγραμμα Στην αρχική αίτηση αποποίησης που υποβλήθηκε από την Ε.Β.Ζ. ΑΕ στο ΥΠ.Α.Α.Τ σύμφωνα με το άρθρο 4 (γ) του (ΕΚ) 320/2006 υπήρξε δέσμευση για την διασφάλιση των θέσεων εργασίας των εργαζομένων των δύο Εργοστασίων Λάρισας και Ξάνθης. 
Πράγματι αυτό έγινε πραγματικότητα και σήμερα υπηρετούν στη Μονάδα της Λάρισας 24 άτομα και στη μονάδα της Ξάνθης 20 άτομα τα οποία σήμερα απασχολούνται για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες των δύο αυτών μονάδων καθώς και των άλλων τριών εργοστασίων της Βιομηχανίας. Η Ε.Β.Ζ. δεσμεύεται για την διασφάλιση της εργασίας αυτών μέσα στην εταιρεία. 
 Η πορεία προς το ξήλωμα των ζαχαρουργείων Ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκο της σύγχρονης ελληνικής επιχειρηματικής ιστορίας Όταν στα μέσα του 2007 η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης δημοσίευε την πρόσκληση ενδιαφέροντος για την εξεύρεση στρατηγικού επενδυτή, ο οποίος θα αναλάμβανε τη μετατροπή των ζαχαρουργείων της Λάρισας και τις Ξάνθης σε μονάδες παραγωγής βιοαιθανόλης, η αισιοδοξία στους κόλπους της διοίκησης αλλά και της τοπικής κοινωνίας ήταν διάχυτη. 
Τα βιοκαύσιμα προσέφεραν μια προοπτική αξιοποίησης τόσο των δύο μεγάλων μονάδων της Βιομηχανίας που είχαν τεθεί εκτός παραγωγικής διαδικασίας, όσο και της εγχώριας τευτλοκαλλιέργειας (αφού τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν την παραγωγή αιθανόλης από ζαχαρότευτλα). 
Τέσσερα περίπου χρόνια μετά κι αφού το φιλόδοξο πρότζεκτ πέρασε από… μύρια κύματα για να καταλήξει τελικά στις γνωστές ελληνικές καλένδες, τα δύο εργοστάσια βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπα με το φάσμα της… αποξήλωσης υπό τη δαμόκλειο σπάθη των Βρυξελλών και τις ευλογίες της τωρινής διοίκησης της ΕΒΖ (και, κατ’ επέκταση, της Αγροτικής Τράπεζας). 
Στην πορεία, εκτός από τις προσδοκίες χιλιάδων αγροτών και τα όποια κέρδη από τη νέα δραστηριότητα, χάθηκαν και μερικές πολύτιμες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ… Το πολυδιαφημισμένο πρότζεκτ της βιοαιθανόλης μπορεί να έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκο της σύγχρονης ελληνικής επιχειρηματικής ιστορίας, δεν ξεκίνησε όμως ως τέτοιο. 
Η μετατροπή της δραστηριότητας των δύο ζαχαρουργείων της ΕΒΖ αναγγέλθηκε και, μάλιστα, με πανηγυρικό τρόπο από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή από το βήμα της ΔΕΗ ως μια επένδυση που θα άνοιγε νέους δρόμους στη μεγαλύτερη αγροτική βιομηχανία της χώρας. 
Η αλλαγή του κοινοτικού κανονισμού για τη ζάχαρη είχε ως αποτέλεσμα από τις αρχές του 2007 η ΕΒΖ να αποποιηθεί το 50,01% της εθνικής ποσόστωσης ή, αλλιώς, να μειώσει την παραγωγή της στους 158.702 τόνους ετησίως από 317.502 τόνους που ήταν αρχικά. Η εξέλιξη αυτή έφερνε στο προσκήνιο την ανάγκη αναδιάρθρωσης της παραγωγικής της δομής της εταιρείας. 
Η διοίκηση, από κοινού με την τότε πολιτική ηγεσία, έπρεπε να αποφασίσουν ποιες από τις συνολικά πέντε μονάδες της ΕΒΖ θα κρατήσει σε λειτουργία και τι θα πράξει με αυτές που «περίσσευαν». Από τα τεύτλα στο… καλαμπόκι Ο «κλήρος» έπεσε στα ζαχαρουργεία της Λάρισας και της Ξάνθης. 
Ειδικά για το πρώτο, δεν ήταν λίγοι αυτοί που εξαρχής εξέφραζαν αντιρρήσεις για το κλείσιμο της μεγαλύτερης και, κατά γενική ομολογία, καλύτερης μονάδας της ΕΒΖ. Όμως, η «μεθυστική» προοπτική της βιοαιθανόλης δεν άφηνε πολύ χώρο για αμφισβητήσεις… Το έντονο ενδιαφέρον των επενδυτών (δώδεκα στον αριθμό) στην πρώτη φάση του διαγωνισμού ήταν άκρως ενθαρρυντικό. 
Στην πορεία, όμως, η λίστα άρχισε να… μικραίνει επικίνδυνα με αποτέλεσμα η κούρσα ανάληψης του έργου να εξελιχθεί τελικά σε μονομαχία της αμερικανικής κοινοπραξίας Cal West & Renew Energy και της Motor Oil. 
Επικεφαλής της πρώτης ήταν ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας, Tζέιμς Κακρίδας ο οποίος, μάλιστα, παραχωρούσε εκείνη την εποχή και συνεντεύξεις σε ελληνικά μέσα, στις οποίες προεξοφλούσε τη «νίκη» του ενώ έκανε και αναφορές στη… μετοχική σύνθεση της νέας εταιρείας! 
Στο μεταξύ, αντί για τεύτλα, όπως προέβλεπε ο αρχικός σχεδιασμός, ως πρώτη ύλη για την παραγωγή του βιοκαυσίμου προωθούνταν πλέον το καλαμπόκι ως πιο συμφέρουσα επιλογή… Τελικά, όμως, ούτε αυτό το σενάριο θα προχωρήσει, καθώς μετά από δύο περίπου χρόνια στην ΕΒΖ διαπιστώνουν ότι τα βιοκαύσιμα διεθνώς δεν «προχωρούν», λόγω και της πολύ χαμηλής –τότε- τιμής των δημητριακών. Στο ίδιο διάστημα, «δεύτερες σκέψεις» για την επένδυση και τη χρηματοδότησή της αρχίζει να κάνει και η ΑΤΕ, δεδομένου ότι το κλίμα στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό περιβάλλον έχει επιδεινωθεί ενώ στο εσωτερικό μέτωπο έχει αρχίσει να γίνονται φανερά τα σημάδια του οικονομικού εκτροχιασμού. Η ΕΒΖ επιχειρεί έναν τελευταίο ελιγμό, «απεγκλωβιζόμενη» από τη λογική των βιοκαυσίμων και ρίχνοντας στο τραπέζι ένα άλλο σχέδιο που προέβλεπε τη μετατροπή των ζαχαρουργείων σε μονάδες μεταποίησης γεωργικών προϊόντων. Και αυτό, όμως, θα μείνει τελικά στα χαρτιά. Οι εκλογές του 2009 και η νέα διοίκηση της ΑΤΕ, όπως επίσης και της ΕΒΖ, θα βάλουν οριστική ταφόπλακα στο όραμα της βιοαιθανόλης. 
Όπως και σε κάθε σχέδιο για εναλλακτική χρήση τους και αξιοποίησης των πιθανών παραγόμενων υπεραξιών. Όλο αυτό το διάστημα τα εργοστάσια της Λάρισας και της Ξάνθης παραμένουν ουσιαστικά αδρανή, με το κόστος να επιβαρύνει βεβαίως τον ετήσιο ισολογισμό της εταιρείας. Η ειρωνεία είναι ότι εάν εξαρχής η ΕΒΖ είχε δηλώσει στην Ε.Ε. ότι δεν πρόκειται να επαναλειτουργήσουν οι μονάδες, όχι μόνο θα είχε γλυτώσει μόνο το κόστος αυτό, όπως επίσης και τις δαπάνες των μελετών, αλλά θα είχε εισπράξει και 32 εκατ. ευρώ ως επιπλέον αποζημίωση. 
Ακόμη μεγαλύτερη ειρωνεία είναι, επίσης, ότι τα σχέδια αρκετών από τους υποψήφιους «μνηστήρες» σήμερα της ΕΒΖ προβλέπουν την παραγωγή βιοκαυσίμου από τα δύο ζαχαρουργεία…. ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΕΩΣ ΤΙΣ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 Το πρώτο τελεσίγραφο της Κομισιόν, που αφορούσε την προθεσμία δήλωσης πιθανής εναλλακτικής χρήσης των δυο αδρανών εργοστασίων, έληγε στις 31 Ιουλίου. Η ημερομηνία παρήλθε χωρίς ουδείς από την Επιτροπή να... ενοχληθεί από την πλευρά της ΕΒΖ.
Ήταν θέμα χρόνου, λοιπόν, η έλευση και του δεύτερου, το οποίο αυτή τη φορά έχει να κάνει με το περιθώριο που δίνει η Κομισιόν για την αποσυναρμολόγηση του εξοπλισμού των δύο –πρώην πλέον- ζαχαρουργείων και την απομάκρυνσή του. Η προθεσμία εκπνέει στις 31 Μαρτίου 2012, κάτι που σημαίνει ότι η εταιρεία έχει λιγότερο από έξι μήνες για να ολοκληρώσει το «ξήλωμα» αν θέλει να αποφύγει τις αυστηρές κυρώσεις της Κομισιόν. Από το 313ο φύλλο της Agrenda